Mury obronne Kożuchowa, położonego w województwie lubuskim, są uważane za jedne z najlepiej zachowanych w Polsce. Pierwsze wzmianki o obwarowaniach pochodzą z 1273 roku, choć ich początki sięgają nawet 1253 roku. Początkowo były to prawdopodobnie umocnienia drewniano-ziemne, które w XIII i XIV wieku zastąpiono kamiennymi murami. Obecnie zachowane mury, wykonane głównie z kamienia polnego, z ceglanymi przedpiersiami, wznosiły się niegdyś na wysokość 8 metrów, a ich grubość sięgała 2 metrów, zaś przedpiersia 0,5 metra.

 

     Trzypoziomowe baszty-czatownie, wzniesione na wprost murów, były otwarte od strony miasta, zaś ściany miały tylko z trzech stron. Otaczała je szeroka nawodniona fosa, a od północy dodatkową ochronę stanowiły bagna. Wokół miasta istniały trzy bramy: Głogowska od wschodu, Żagańska od zachodu i Krośnieńska od północy, zbudowana w XV wieku, oraz Szprotawska od południa. Przed bramami znajdowały się zwodzone drewniane mosty. W XV wieku, w celu przystosowania miasta do obrony artyleryjskiej, zbudowano drugi pas niskich kamiennych murów z półkolistymi bastejami.

 

     W XVII wieku obwarowania zaczęły tracić na znaczeniu i nieodnawiane podupadały. W 1764 roku, po pożarze miasta, rozpoczęto rozbiórkę murów, którego materiał wykorzystano do odbudowy. Mury obronne, chociaż częściowo zniszczone, zachowały się niemal w całości. Baszta Bramy Krośnieńskiej została przekształcona w muzeum regionalne, a baszta przy ulicy Szprotawskiej została wyremontowana.

 

     Obwarowania Kożuchowa, mimo upływu czasu i wielu zmian, stanowią niezwykły przykład historycznego dziedzictwa, które nadal fascynuje i przyciąga zwiedzających.