Palmiarnia Poznańska to placówka botaniczna o charakterze dydaktyczno-wystawowym, zlokalizowana w Parku Wilsona w Poznaniu. Zajmuje ona powierzchnię 4600 m², co odpowiada objętości 46 000 m³, a w jej wnętrzu znajduje się około 1100 gatunków roślin oraz 170 gatunków ryb i 50 gatunków roślin wodnych w akwarium. Jest to największa palmiarnia w Polsce i jedna z największych w Europie.

 

     Obiekt został założony w 1911 roku jako murowany budynek z dużymi przeszklonymi powierzchniami. W 1924 roku dodano połączone szklarnie, a w 1922 roku otwarto pierwsze w Polsce akwarium. W 1929 roku, na dzień przed Powszechną Wystawą Krajową, zbudowano nowy, większy kompleks o powierzchni 1694 m², zaprojektowany przez architekta Stefana Cybichowskiego, w którym oprócz roślin prezentowano ryby, owady i gady.

 

      Podczas II wojny światowej palmiarnia doznała poważnych zniszczeń, w tym 90% zniszczeń w 1945 roku. Niemniej jednak już w kwietniu 1946 roku ponownie otwarto niemal wszystkie pawilony, dzięki uratowanym zbiorom oraz darom z różnych instytucji. W 1961 roku Międzynarodowe Targi Poznańskie przekazały palmiarni swoją szklarnię, co zwiększyło jej powierzchnię do 2528 m².

 

     W 1983 roku rozpoczęto budowę nowej palmiarni, stosując nowoczesne metody ochrony istniejących zbiorów. Po rozbudowie i modernizacji obiekt otworzył swoje drzwi dla zwiedzających 1 października 1992 roku. Dziś Palmiarnia Poznańska jest miejscem, w którym można podziwiać różnorodność flory i fauny oraz uczyć się o ekologii i ochronie środowiska.